W dniu 18 lutego 1983 roku w Pniewach zmarł prof. Władysław Czarnecki, architekt, któremu dom macierzysty, Sanktuarium św. Urszuli, zawdzięcza swój współczesny kształt.
Władysław Czarnecki urodził się 11 czerwca 1895 roku we Lwowie, zmarł 18 II 1983 w Pniewach, profesor nadzwyczajny, mgr inż. arch., nauczyciel akademicki Politechniki Poznańskiej, uczestnik kampanii wrześniowej 1939 oraz walk na Bliskim Wschodzie, wybitny specjalista w dziedzinie urbanistyki i architektury.
Przez wiele lat związany był ze środowiskiem naukowym Poznania i Wielkopolski, przyczynił się do powstania Wydziału Architektury w Szkole Inżynierskiej w Poznaniu, był dziekanem tegoż Wydziału; piastował funkcję kierownika Katedry Planowania Miast i Osiedli, a następnie kierował Katedrą Urbanistyki i Planowania Przestrzennego w reaktywowanym Oddziale Architektury Politechniki Poznańskiej.
Wielkie zasługi poniósł w rozwoju architektury i urbanistyki miasta Poznania i Wielkopolski; był niestrudzonym nauczycielem wielu pokoleń architektów i wychowawcą licznej kadry naukowej, zamiłowanym popularyzatorem wiedzy architektonicznej. Autor licznych podręczników i monografii, studiów i projektów urbanistyczno-architektonicznych znanych w kraju i poza jego granicami.
Czynny członek Stowarzyszenia Architektów Polskich, Towarzystwa Urbanistów Polskich, Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk, Towarzystwa Miłośników Poznania, Towarzystwa Wiedzy Powszechnej.
Laureat licznych nagród, odznaczony m. in. Krzyżem Komandorskim i Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Niepodległości, dwukrotnie Krzyżem Walecznych, Krzyżem Pro Fide et Ecclesia oraz innymi wysokimi odznaczeniami wojskowymi polskimi, francuskimi i angielskimi (Gwiazda Afryki) oraz honorowymi i społecznymi.
Prof. Czarnecki przebywał w Pniewach od 1969 roku, wykonując w tym czasie liczne prace przebudowy i rozbudowy budynków w zespole klasztornym, mające na celu ich modernizację i przystosowanie do bieżących potrzeb Zgromadzenia. I tak na przykład prof. Czarnecki jest autorem projektu rozbudowy głównej kaplicy (1976-1980), odbudowy po pożarze domu św. Józefa (1978), przebudowy domów św. Franciszka (1976) i nowicjatu (1976-1978), także dziedzińca klasztornego oraz przebudowy podwórza gospodarczego, wyposażając je w garaże i warsztaty. Z wielkim zaangażowaniem starał się – jak mówił – przywrócić obiektowi świetność z okresu lat przedwojennych.
Zgodnie z życzeniem wraz z żoną Janiną, również architektem, został pochowany na naszym pniewskim cmentarzu. Teraz spoczywa na cmentarzu w Poznaniu.
