Obchody 100. rocznicy nabycia posiadłości w Pniewach, która stała się kolebką domu macierzystego Zgromadzenia Sióstr Urszulanek SJK, są pierwszym wielkim wydarzeniem w ciągu obchodów setnej rocznicy założenia naszego Zgromadzenia. Święta Urszula datowała zakup willi Hugona Rabigera w Lubocześnicy pod Pniewami na dzień 11 lutego 1920 roku, na święto Matki Bożej z Lourdes. W domu macierzystym dzień 11 lutego, który św. Jan Paweł II w 1993 roku ustanowił Światowym Dniem Chorego, tradycyjnie obchodzony jest razem z osobami starszymi i chorymi – Mszą św. i wspólnym posiłkiem. Tak i w tym roku. Do kaplicy na godz. 11.00 przyszło nadzwyczaj dużo osób, także również jadalnia w Domu św. Jana Pawła II później zapełniła się gośćmi po brzegi – przygotowałyśmy ok. 180 miejsc… Świętowanie dnia 100. rocznicy odbywało się zatem tak samo jak w ubiegłą sobotę z naszymi sąsiadami i przyjaciółmi z Lubocześnicy i Pniew – w bardzo licznym gronie, a znów „radość była wielka”.
Wieczorem na godz. 20.00 zaprosiłyśmy na modlitewne czuwanie w naszej kaplicy przygotowane przez s. Bogusławę Belok – na modlitwę wielbienia i dziękczynienia, tak jak św. Urszula często zachęcała siostry:
I dziękujmy Panu za wszystko,
co dla nas uczynił. Ile mu zawdzięczamy…
Naszą wdzięcznością ogarniałyśmy także wszystkich, którzy na przestrzeni minionych stu lat tworzyli ten dom i przyczyniły się do jego obecnego kształtu – w jego wymiarze materialnym, jak i duchowym. Niech te słowa dziękczynienia, które zostały wypowiedziane przy śpiewie kanonu Magnificat, jeszcze raz tutaj wybrzmią:
Dziękujemy Ci, Jezu, za życie i charyzmat św. Urszuli, za świadectwo jej życia opartego na Fiat i Deo gratias, za jej obecność w świętych relikwiach i każdą wyproszoną dla nas łaskę;
Dziękujemy Ci, Panie, że dzięki posłuszeństwu św. Urszuli narodziło się w Kościele Zgromadzenie oddane Twemu konającemu Sercu, dziękujemy za każdą urszulankę, która swoją modlitwą i posługą tworzyła i tworzy pniewską wspólnotę sióstr, za wszystkie dzieła, które przez minionych 100 lat Zgromadzenie w tym miejscu podejmowało;
Dziękujemy Ci, Jezu obecny w Sakramencie ołtarza, za wszystkie Eucharystie i adoracje, które w kaplicach domu macierzystego miały miejsce, za wszystkie rekolekcje i chwile modlitwy – za wszelkie błogosławieństwo, które w tym miejscu zesłałeś i nadal zsyłasz na Twoich wiernych.
Dziękujemy Ci, Jezu, za ludzi stawianych na naszych urszulańskich drogach, za ich dobroć, współpracę, otwartość, za wszystkie dzieci i ludzi młodych, którym mogłyśmy towarzyszyć w ich wzrastaniu i dojrzewaniu, za pielgrzymów i gości nawiedzających nasz dom – za budowanie z nimi wszystkimi żywego Kościoła. Wszak to On, Pan Bóg nasz wszystko trzyma w swym ręku. On działa przez małe swe narzędzia, On błogosławi. „Święty Olaf” – to dzieło Boże, dlatego też ze wszystkich serc wznosi się ten hymn cudowny: «Wielbi dusza moja Pana i rozradował się duch mój w Bogu, Zbawicielu moim. Iż wejrzał na niskość służebnicy swojej… Albowiem uczynił mi wielkie rzeczy, który możny jest i święte imię Jego…», a cały „Święty Olaf” i fale niebieskiego jeziora, i wietrzyk igrający w drzewach, i pszczółka brzęcząca nad kwiatami, i dzwoneczek na małej wieżyczce powtarzają: i święte, i święte imię Jego.
Jak to było 11 lutego 1920 roku? – link do Kartki z kalendarza
O świętowani w sobotę, 8 lutego 2020 roku
