Gdy matka Urszula w 1920 roku nabyła teren, który miał się stać „Zakładem św. Olafa”, domem macierzystym nowo założonego zgromadzenia urszulańskiego, znajdowały się na nim dwie wille – w jednej urządziła Szkołę Gospodarczą, w drugiej dom zakonny. Największe z pomieszczeń Matka przeznaczyła na kaplicę, która jednak już od początku była za mała jak na potrzeby samych sióstr, szkoły i domu dziecka. Trzeba było więc prędko pomyśleć o czymś większym i tak oto pierwszym przedsięwzięciem budowlanym stała się kaplica…
W czerwcu 1921 zakończył się pierwszy rok istnienia naszej szkoły w Pniewach. Na wakacje przyjęłyśmy letniczki, by kasy domowej nie obciążać. Najpilniejszą potrzebą w Pniewach była kaplica. Postanowiłyśmy wybudować ją między domami „Św. Stanisława”[1] i „Maryjo Świeć”[2]. Plan zrobił inżynier Andrzejewski[3] z Poznania, wykonał pan Degórski [4] z Pniew. Zaczęto kopać fundamenty, a w sierpniu – niestety, daty nie pamiętam [5] – odbyło się poświęcenie kamienia węgielnego. Miał przybyć ksiądz biskup Łukomski [6], ale ponieważ akurat tego dnia wybuchł strajk na kolei, więc ceremonii dokonał ksiądz proboszcz pniewski.
Jakaż radość zagościła w sercach, gdy poświęcony został kamień węgielny naszej pierwszej, prawdziwie naszej kaplicy serca Jezusowego! Krzyż z drewna zatknięty na środku placu budowy – czy to nie oznacza, że oprócz radości będą i krzyże, że ta kaplica będzie pociechą w krzyżach, które życie oddane pracy mozolnej na pewno z sobą przyniesie? (…)
Dnia 31 maja 1922 w Pniewach przeżyłyśmy wielką radość – poświęcenie nowej kaplicy. Przyjechał na tę uroczystość ksiądz biskup Łukomski. Dzień śliczny. Taka ładna nasza kaplica, tak dobrze tam się modlić! (Z Historii Kongregacji)
W 1977 roku rozpoczęto budowę nowej, znaczenie większej kaplicy. W miejscu prezbiterium starej kaplicy obecnie znajduje się sarkofag z ciałem św. Urszuli. Sarkofag stoi więc w miejscu dawnego ołtarza i w ten sposób tworzy wymowny symbol eucharystycznej duchowości matki Urszuli, która kiedyś tak ujęła swoją misję dla bliźniego:
„Bierzcie i jedzcie”. Jedzcie me siły, bo są do waszej dyspozycji, chcę wam służyć nimi. Bierzcie i jedzcie moje zdolności, moją umiejętność, jeśli wam nią mogę być użyteczna. Bierzcie i jedzcie me serce, niech swą miłością rozgrzewa i rozjaśnia życie wasze. Bierzcie i jedzcie mój czas, niech będzie do waszej dyspozycji. Weźcie mnie, choćby to było dla mnie ciężkie, jam wasza, tak jak Jezus-Hostia jest mój.
(Z Rozmyślań matki Urszuli na czerwiec)
Obecnej kaplicy patronuje nadal Najświętsze Serce Pana Jezusa, a od 1984 roku także błogosławiona i potem święta Urszula Ledóchowska.
[1] To budynek szkoły.
[2] Budynek klasztorny.
[3] Marian Andrzejewski – dyplomowany inżynier architekt.
[4] Andrzej Degórski (1882-1938) – budowniczy.
[5] Poświęcenie kamienia węgielnego odbyło się 22 sierpnia 1921.
[6] Stanisław Kostka Łukomski (1874-1948) – od 1920 biskup sufragan poznański, od 1926 ordynariusz łomżyński.
